သဘာ၀အတိုင္းသာ ရွိပါေစေတာ့
တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ဟာနံနက္ခင္းေစာေစာအခ်ိန္မွာအနီးအနားရြာတစ္ရြာဆီကို လမ္းေလွ်ာက္ျပီးေတာ့ခရီးသြားခဲ့တယ္။သူဟာလမ္းေဘးဖက္ေတြမွာစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ဖရဲသီးခင္းေတြကို ျမင္တဲ့အခါ”ေၾသာ္ဒီအပင္ေတြက ေသးျပီးအသီးေတြကေတာ့ၾကီးလုိက္တာေနာ္။သဘာ၀တရားၾကီးကလည္းမတရားလုိက္တာလို႔ သူက တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ဆက္ျပီးေတာ့ ခရီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေနပူတဲ့အခ်ိန္ကို ေရာက္လာတာေပါ့။ဒါ့ေၾကာင့္သူဟာ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကို ေတြ႔တဲ့အခါအနားယူဖို႔ ေညာင္ပင္ေအာက္ကို၀င္နားခဲ့ တာေပါ့။ သူဟာ ေညာင္ပင္ၾကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သူကထပ္ေရရြတ္ျပန္တယ္။ ဒီအပင္ၾကေတာ့ အပင္ၾကီးကအၾကီးၾကီးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အသီးေလးေတြကေတာ့ ေသးေသးေလး။
အဲဒီလို တစ္ေယာက္တည္း ေညာင္ပင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ သဘာ၀တရားၾကီးက မ်က္ႏွာလိုက္တယ္လို႔ ေရရြတ္ေနတယ္။ထို႔ေနာက္ သူဟာ ခရီးပန္းလာတာေၾကာင့္ ခဏတာေမွးလိုက္ဦးမယ္ ဆိုျပီးလွဲလိုက္တာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။သူအိပ္ေနစဥ္မွာပဲ ေညာင္သီးတစ္လံုးဟာသူ႔ရဲ့မ်က္ခံုးေပၚကို ျပဳတ္က် ပါေလေရာ။ သူဟာ အရမ္းနာသြားျပီးေတာ့ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။
အဲ့ဒီအခါမွာ သူစဥ္းစားမိတာက တကယ္လို႔ ေညာင္သီးတာ အပင္ၾကီးသေလာက္ အသီးၾကီးမယ္ဆိုရင္ငါေသေနေလာက္ျပီေပါ့။ အဲ့ဒီအခါမွ သူဟာ သူေရရြတ္မိခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပန္ျပီးနားလည္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ သဘာ၀ၾကီးက မ်က္ႏွာမလိုက္ပါဘူး၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းရင္း ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြါ သြားေတာ့တာေပါ့။
အဂၤလိပ္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ဆိုထားတာပါ။
ၾကိဳးစားပါဦးမည္
ဂ်ဴမံု
No comments:
Post a Comment